Φίλοι εργαζόμενοι του Alter
Με χαροποιεί ιδιαίτερα που βλέπω τον αγώνα σας να κλιμακώνεται, και να επεκτείνεται πέρα από τα στενά όρια των δίκαιων εργασιακών σας ζητημάτων. Οι αναφορές σας και σε άλλες επιχειρήσεις, είτε του κλάδου, είτε όχι (βλ. Χαλυβουργία Ελλάδος), μας κάνουν καταρχήν υπερήφανους για το αίσθημα αλληλεγγύης που εκφράζετε. Για πρώτη φορά ίσως, φαίνεται να "σπάνε" τα σύνορα της ατομικότητας, και να προβάλετε η μάχη κατά της αδικίας, με συλλογική-κοινωνική συνείδηση και δυναμική.
Περιμένω εναγωνίως, την επόμενη κίνηση που είναι η λειτουργία ενός τηλεοπτικού καναλιού για τον λαό, πέρα από επιχειρηματικές αγκυλώσεις και κρατικούς παρεμβατισμούς. Ένα κανάλι που θα προβάλει αυτά που τα άλλα ΜΜΕ αποσιωπούν. Deptocracy, The take, είναι μερικά από τα ντοκυμαντέρ που περιμένω να προβάλετε, καθώς και ρεπορτάζ από την ηρωική απεργία των εργαζομένων της 'Χαλυβουργίας Ελλάδος', της 'Λουκίσσας' κτλ.
Σαν δώρο, σας στέλνω μερικά αποσπάσματα από συνεντεύξεις συναγωνιστών από την Αργεντινή, στην οποία έλαβαν χώρα πολλές χιλιάδες καταλήψεις επιχειρήσεων, όταν εργοδότες και κράτος τους άφησαν στο έλεος του Θεού...
Καλή χρονιά και καλή δύναμη
Εγώ θα είμαι δίπλα σας
Κατσικέας Βασίλης
Από την επιτροπή κατοίκων ανοιχτής Συνέλευσης Λόφου Αξιωματικών
http://katoikoilofou.blogspot.Απόσπασματα από το βιβλίο “οριζοντιότητα” της Marina Sitrin, που περιλαμβάνει συνεντεύξεις απλών πολιτών της Αργεντινής, κατά την περίοδο της εξέγερσης του 2001 και μετά.
Candido, Chilavert (κατειλημμένος χώρος εργασίας)
“Η απόφαση να καταλάβουμε την επιχείρηση ήταν ένα πολύ δύσκολο βήμα για μας. Οι περισσότεροι από μας δουλεύουμε μαζί στο τυπογραφείο για πάνω από 40 χρόνια. Πάντα συμμετείχαμε λίγο πολύ σε συνδικαλιστικούς αγώνες και σε γενικές γραμμές έχουμε καταφέρει αρκετές νίκες. Έτσι το να καταλάβουμε την επιχείρηση, το εργοστάσιο, ήταν κάτι που πραγματικά ενίσχυσε τη δύναμη μας. Ήταν μια τεράστιας σημασίας απόφαση, που περιλάμβανε όλους τους συντρόφους. Στην αρχή δεν ξέραμε τι να κάνουμε, αλλά όταν συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο να έρθουν και να πάρουν τις μηχανές, τότε έπρεπε να πάρουμε μία απόφαση. Ο χρόνος για σκέψη είχε τελειώσει και καταλάβαμε τον χώρο εργασίας. Αυτό το βήμα ήταν αντανακλαστικό, ενστικτώδες. Ξέρεις ότι αν σου πάρουν τις μηχανές, θα καταλήξεις στο δρόμο. Είναι ένα αντανακλαστικό, δεν σκέφτεσαι ούτε κοοπερατίβες, ούτε τίποτα. Η υπεράσπιση της εργασίας σου είναι μία αντανακλαστική κίνηση.
Στο Chilavert, όποια πέτρα κι αν σηκώνες, θα έβρισκες κάποιον αλληλέγγυο από κάτω. Ήταν παντού! Η υποστήριξη που λάβαμε από όλους ήταν εκπληκτική. Άνθρωποι που δεν μας ήξεραν καν, ήταν στην πρώτη γραμμή και μάχονταν σώμα με σώμα. Όλοι ήθελαν να είναι στην πρώτη γραμμή. Είναι πραγματικά συγκινητικό [δακρύζει]. Σήμερα είναι λίγο πιο ήρεμα. Τώρα συζητάμε για την καθημερινή λειτουργία του τυπογραφείου. Αλλά όταν παλεύεις για κάτι… είναι υποχρέωση σου να αγωνίζεσαι για αυτό που θέλεις και αυτό σε κινητοποιεί. Άνθρωποι που δεν γνωρίζεις καν, τους οποίους δεν έχεις δει ποτέ στην ζωή σου, αγωνίζονται για σένα [αρχίζει να κλαίει].
Με την αλληλεγγύη όλα είναι δυνατά. Όταν η κοινωνία αγωνίζεται, μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Εμείς βέβαια ξεκινήσαμε τον αγώνα, μα ακολούθησαν και άλλοι, οι συνελεύσεις της γειτονιάς και άλλοι κατειλημμένοι χώροι εργασίας. Πέρα από το να είσαι αλληλέγγυος, πρέπει και να παλεύεις. Εδώ αγωνιζόμαστε για το Chilavert. Σήμερα παλεύουμε επίσης και για το Hotel Bauen. Το Σάββατο θα παλέψουμε για το PEN, στο San Antonio de Areco (εργοστάσιο κεραμοποιίας). Τι στιγμή που θα προσπαθήσουν οι ομάδες καταστολής να τους διώξουν από τους χώρους εργασίας, εμείς θα είμαστε εκεί.”
Elsa, Fenix Salud (κατειλημμένη κλινική)
“Στις αρχές του Ιανουαρίου του 2003, με εξαίρεση λίγους ανθρώπους, όλοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Πέρασαν δέκα μέρες, είκοσι μέρες, έξη μήνες και έπειτα η κλινική φαλίρισε. Οι ιδιοκτήτες της κλινικής σκόπευαν να την κλείσουν. Μιλούσα με τον Marua από το MNER (εθνικό κίνημα κατειλημμένων χώρων εργασίας) και με ρώτησε: «Πως σου φαίνεται η ιδέα να σχηματίσουμε κοοπερατίβα;» κι εγώ απάντησα: «Είσαι τρελός;». Τότε όλα άρχισαν να συγκλίνουν προς τα κει και ήμουν… Δεν ξέρω, μιλούσα με ανθρώπους σε ομάδες τεσσάρων, ρωτώντας τους πως το έβλεπαν, μέχρι που μια μέρα καλέσαμε μια γενική συνέλευση και όλοι καταλήξαμε σε συμφωνία.
Πως φτάσαμε σε αυτή την απόφαση; Λοιπόν θα σας πω, αλλά ξέρετε ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που έκανα κάτι τέτοιο. Ήταν ημέρα Τρίτη 08:00 το πρωί, όταν συναντηθήκαμε και αποφασίσαμε να μπούμε ειρηνικά στην κλινική, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας, αφού από την μέρα που έκλεισε η κλινική, όλα τα βιβλία και το υλικό έμειναν εκεί. Μπήκαμε από την πλαϊνή πόρτα, επειδή αυτή εδώ [δείχνοντας την κεντρική πόρτα], είχε πάνω της λουκέτα και τα τοιαύτα. Γι αυτό λέω μπήκαμε ειρηνικά, επειδή δεν σπάσαμε τίποτα, απλά περνούσαμε από την πόρτα, και μετά την κλείναμε όταν φεύγαμε. Αυτό κάναμε μέρα νύχτα στην αρχή της κατάληψης. Έπειτα τη νύχτα, κάποια από τα νεότερα μέλη της κατάληψης έμεναν στην κλινική, ώστε να προσέχουν μην τυχόν συμβεί τίποτα. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η αστυνομία μας έβγαλε βίαια από την κλινική, αλλά εμείς την ανακαταλάβαμε.”
Elvina, Fenix Salud (κατειλημμένη κλινική)
“Από την στιγμή που καταλάβαμε την κλινική, άνθρωποι από το κίνημα άρχισαν να μας προσεγγίζουν, αυτό σημαίνει ότι άνθρωποι από άλλους κατειλημμένους χώρους εργασίας και από διαφορετικές οργανώσεις ήρθαν να προσφέρουν την υποστήριξη τους. Έτσι, δεν αισθανόμασταν μόνοι. Για μένα ήταν όπως όταν κάθεσαι στο σπίτι και σε επισκέπτονται φίλοι. Κάπως έτσι ήταν η αίσθηση με όλους αυτούς τους ανθρώπους που μας στήριζαν. Μας έφεραν τόσα πολλά. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα κατειλημμένο τυπογραφείο, το chilavert, που μας τύπωσαν φυλλάδια δωρεάν και υπάρχει μία κοοπερατίβα-αρτοποιείο που μας έφερε γλυκό ψωμί. Ήταν όλοι εξαιρετικά υποστηρικτικοί απέναντι μας. Πως λέμε έσκασαν από παντού; Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση. Ξαφνικά, άνθρωποι τους οποίους δεν ήξερες καν έρχονταν και παρείχαν βοήθεια χωρίς προϋποθέσεις, μένοντας μαζί σου και κρατώντας ζωντανή την κατάληψη. Μερικές φορές έρχονταν και κάθονταν πίνοντας mate, συζητούσαμε και μοιραζόμασταν τις δικές τους εμπειρίες. Ήταν πολύ συγκινητικό, επειδή απαγορεύοταν η είσοδος στην κλινική και η υποστήριξη σε αυτήν, αλλά το έκαναν παρ’ όλα αυτά. Πήραμε το ρίσκο να αγωνιστούμε για κάτι που το θεωρούσαμε δίκαιο σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, κι όλοι έδειξαν την υποστήριξη τους. Αυτή η διαδικασία ήταν πραγματικά ενθαρρυντική.
Με όλη την ανάπτυξη του κοινωνικού κινήματος… δεν το είχα σκεφτεί αυτό παλιότερα, αλλά νομίζω, εφόσον ερχομαστε από μία περίοδο που δεν κάναμε τίποτα, που δεν συμμετείχαμε πουθενά, νομίζω ότι οι άνθρωποι σιγά σιγά βλέπουν ότι είναι ανάγκη να συμμετέχουν ενεργά. Παλιότερα, αναθέταμε τα πάντα στους ειδικούς της κυβέρνησης, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ότι δεν πρόκειται να λύσουν τα προβλήματα μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης που πρόκειται να έρθει και να μας λύσει τα πάντα. Έτσι, χωρίς συμμετοχή δεν κερδίζεις τίποτα, δεν υπάρχει κίνηση προς τα μπρος. Αν και νομίζω ότι η συνείδηση ακόμη λείπει, ότι δεν το συνειδητοποιούν όλοι αυτό, βλέπω ότι οι άνθρωποι σιγά σιγά γίνονται όλο και πιο συνειδητοποιημένοι.
Τώρα ήρθε η δική μας σειρά να πούμε στον κόσμο τι συμβαίνει. Είπαμε στους εαυτούς μας: όσοι από εμάς συμμετείχαν σε αυτή την διαδικασία, έχουμε την υποχρέωση να γνωστοποιήσουμε και σε άλλους ανθρώπους τι ζήσαμε και τι κερδίσαμε μέσα από τις εμπειρίες μας. Είναι δύσκολο, επειδή δεν μπορείς να μεταδώσεις με λέξεις μια βιωμένη εμπειρία στην ολότητα της. Δεν μπορώ να σου πω τι ένιωσα, αν και θα προσπαθήσω να σου μεταφέρω ότι μπορώ.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου